Kotarbiński Janusz Nowele Tatrzańskie [z linoleorytami autora!]

Kotarbiński Janusz, Nowele tatrzańskie z 5 linoleorytami wykonanemi przez autora, nakł. autora, skład główny w księgarni L. Zwolińskiego w Zakopanem, Zakopane 1923, nr egz. 446, s. 154, f. 17,5 x 23 cm. 4 całostronicowe linoleoryty, 1 na zachowanej oryginalnej okładce. Niezwykła, skórzana oprawa ze ślepymi tłoczeniami, metalowymi okuciami. Wykończona rzemieniem na brzegach. Ozdobna wyklejka z motywem kwiatowym.

Podpis własnościowy Tadeusza Walerego Dobrowolskiego (Wybitny działacz PTTK, organizator krajoznawstwa i obozownictwa, czynny przewodnik PTTK. Był m.in. członkiem Ligi Ochrony Przyrody, Polskiego Czerwonego Krzyża, „Fredreum”, Towarzystwa Przyjaciół Przemyśla i Regionu, był też prezesem Towarzystwa Literackiego im. A. Mickiewicza i członkiem komitetu redakcyjnego „Z dziejów kultury i literatury ziemi przemyskiej”. „Siuks”, taki pseudonim nosił, był organizatorem wycieczek, rajdów, ćwiczeń harcerskich i obozów letnich. Był członkiem Komisji Historycznej Chorągwi Przemyskiej i Hufcowej Komisji Historycznej oraz członkiem Kręgu „Seniora” ZHP.)

Janusz Wiktor Kotarbiński (ur. 30 sierpnia 1890 w Gołonogu, zm. 13 stycznia 1940 w Zakopanem) – polski malarz, plastyk i literat. Studiował na Akademii Sztuk Pięknych w Krakowie, wstąpił do Legionów Polskich. Przebieg służby i zaszeregowanie nie są znane, ale wszystkie źródła biograficzne wspominają o tym fakcie. W 1919 zamieszkał w Zakopanem, gdzie zaangażował się w badania jaskiń i tworzenie kolekcji etnograficznej. Kolekcję tą złożoną z przedmiotów użytkowych i ozdób kobiecych przekazał w 1923 do Muzeum Tatrzańskiego, w tym samym roku napisał i opublikował własnoręcznie ilustrowane Nowele tatrzańskie. W 1924 napisał opowiadanie o rycerzach śpiących w Dolinie Kościeliskiej, równolegle malował obrazy o tematyce górskiej, ludowej i zakopiańskie pejzaże. Uczestniczył w wielu wystawach, m.in. z krakowskim Towarzystwem Przyjaciół Sztuk Pięknych. Organizował wystawy malarskie w Bazarze Polskim, w 1925 wszedł do zarządu Towarzystwa „Sztuka Podhalańska”. Dziełem, które przyniosło mu największy rozgłos, ale i przyczyniło się do zakończenia kariery malarskiej jest polichromia i witraże w kościele pw. św. Rodziny na zakopiańskich Krupówkach. Realizacja spotkała się z ostracyzmem środowiska plastyków w Zakopanem, co spowodowało wyizolowanie się twórcy. Od 1934 do śmierci w 1940 nie utrzymywał żadnych kontaktów z zakopiańskimi twórcami. Spoczywa na Nowym Cmentarzu w Zakopanem.